Wat is jouw diagnose?

Artikel door: Pieter van der Leer

“Zo, vertel eens: wat is jouw diagnose?”
“Ehm, ik ben Gerrit en ik ben 14 jaar.”
“Haha, ja, dat is jouw naam ja, maar ik vraag nu jouw diagnose, dan weet ik hoe ik met jou moet omgaan.”

Is dat een vraag die u zichzelf als ouders wel eens stelt? Wat is nu de meerwaarde ervan dat we weten dat onze zoon of dochter deze diagnose heeft? Of jijzelf als iemand die een diagnose hebt gekregen? (om het maar niet te hebben over de enorme stapel papieren aan rapporten dat over jou is geschreven).En dan de reactie van je tante, of van je buren: “sjonge, wat heftig zeg, dat jouw kind nu deze diagnose heeft. Nu ga je zeker wel héél anders met hem/haar om?”

Néé!! Dat is meteen het statement wat ik wil onderstrepen met deze intro. Veranderd uw gedrag naar een persoon nu echt doordat u in kennis bent gesteld over een diagnose?

Van Dale over ‘diagnose’: ‘het onderkennen van de aard (..) van een ziekte, uit de verschijnselen’

Schrikt u niet met mij als u het woord ‘ziekte’ ziet? Een diagnose is dus een aantal kenmerken verzamelen en er dan een naam aan geven en wat meteen wordt gezien als een ziekte.

Uw zoon of dochter of heeft de kenmerken van het Autistisch spectrum stoornis. Bepalen de kenmerken als het hebben van behoefte aan structuur, een extreem gedetailleerd waarnemingsvermogen, zwart-wit denken dan meteen de zogenoemde ziekteverschijnselen? Worden we hier niet wakker geschud om juist te leren omdenken en juist de kwaliteiten van uw zoon of dochter te leren waarderen? Zeker, die stapels rapporten en observatieverslagen zijn in zekere zin wel nodig. Echter moeten we vanuit de hulpverlening uw kind niet zien als een diagnose met daarbij een persoon. Nee, zeker niet. Uw kind is een jongen of meisje met een naam. Een jongen of meisje die (hopelijk) geliefd is door zijn of haar vader en/of moeder. En dat we met elkaar als hulpverlening en ouders kijken hoe we uw kind het beste kunnen helpen en bieden wat er nodig is om het leefbaar te houden voor het gezin en comfortabel voor diegene met de ‘diagnose’.

Meestal heeft het thema van mijn column een reden, nu is dat ook zo.
In de afgelopen tijd heb ik heel veel ervaring mogen opdoen in het begeleiden in gezinsondersteuning en ook het aangaan van gesprekken met de daarbij behorende hulpverlenende instanties.

Mijn conclusie daarvan is dat ik oprecht geschrokken ben van alle bureaucratie die er plaatsvindt in de jeugdzorg. Met daarbij het feit dat aan het gehele doel, de jongere, wordt voorbij geschoten.

Daarom wil ik u bemoedigen als ouders, verzorgers en als jongere (of oudere) zelf.

Laat dat papier voor wat het is, leg de naam van je diagnose naast je neer.

Het moet een hulpmiddel zijn zodat we goed met elkaar kunnen omgaan.

Die jongen is niet autistisch, nee, hij heet Gerrit..!